سرو

باز هم با هستی دل، عشق نابت می خَرَم
قفل لب را می گشایم، دل به دریا می زَنم

تو که خود دانی مَنِ دل ریش، شیدای توام
من ذولیخا و دمادم عشقِ یوسف در سَرَم

گر کسی با دیدنِ یوسف برید انگشتِ خود
شک ندارَم رُخ که بنمایی دو دستم می بُرَم

روز و شب مانند یعقوب چشم گریانم بیا
کز فراق و هجرِ رویت جای می خون می خورَم

گر دولیخا حُسنِ یوسف دید از همسر بُرسد
من اگر ” خال” تو بینم  دل ز عالم می بُرَم

دِه به من قربانگهِ عشقت نشانی دلبرا
تا که اسماعیلِ قلبم بهرِ قربان آوَرَم

التماست می کند مریم که رُخ بنما عیان
تا مسیحایی دمت را با دو دیده بنگرَم